“Hallo, kan je ons helpen? Onze kleinzoon van 2 jaar is vorig jaar overleden en ik loop vast.”
Zo, was het eerste telefonisch contact met een oma.

Veel mensen vragen mij waarom ik dit werk doe en of ik het verdriet van anderen wel kan dragen en dan is vaak mijn antwoord, dat het verdriet van de ander niet mijn verdriet is en dat het mij heel veel voldoening geeft om er voor de ander te kunnen zijn. Toch kan ik niet ontkennen dat deze vraag en het verhaal rondom het overlijden van de kleinzoon van deze oma, mij meer raakte….
Is het omdat ik zelf oma ben? Is het omdat ik heel goed kan invoelen dat je er als moeder voor je kind wil zijn, je kind die zo lijdt en zoveel verdriet ervaart? Is het de band die je voelt met je kleinkind en je er niet aan moet denken dat dit eindigt door de dood?
Hoe dan ook…gedachten hierover hielden mij meer bezig.

In het kort, hun kleinzoon was samen met zijn papa en mama op vakantie en werd ziek. Hij werd suf, had geen koorts maar zijn ouders vertrouwden het niet en zijn naar huis gereden. De jongen werd alsmaar zieker en werd opgenomen in het ziekenhuis waarna ze hem overbrachten naar een academisch ziekenhuis en toen daar de behandeling ook niet meer adequaat gegeven kon worden werd de behandeling voort gezet in een ander academisch ziekenhuis in het westen van het land.
Papa en mama zijn niet van zijn zijde geweken en konden verblijven in een Ronald Mac Donald huis. Zij brachten iedereen op de hoogte en zo kwam het ook dat opa en oma geregeld hun kleinzoon gingen bezoeken. Ondanks de berichten altijd met goede moed en heel veel hoop. Maar de behandeling mocht niet slagen en papa en mama moesten besluiten hun kleine man, zijn eigen weg te laten volgen. Opa en oma hebben vol verdriet, ongeloof en in liefde afscheid genomen en uiteindelijk is hun kleinzoon overleden.

Een half jaar verder worstelen papa en mama met zijn verlies en gemis. Opa en oma proberen hun aan alle kanten te helpen en te ondersteunen en zien de strijd die hun dochter en schoonzoon leveren. Want hoe ga je in godsnaam verder met zo’n verdriet. Ze zijn enorm trots hoe hun dochter het oppakt en bezig is het proces van rouw te doorleven, door de herinnering aan hun zoon levend te houden, alles aan te pakken om met de nodige (veer) kracht dit te doorstaan. Maar net als dat er geen benaming is voor als je je kind verliest, je bent geen wees, je bent geen weduwe….. is er ook geen benaming voor als je je kleinzoon verliest. Je hebt dubbel verdriet want je hebt zorg en verdriet om je kind, die al zijn/haar vreugde heeft verloren en je bent je kleinzoon kwijt, je oogappeltje, misschien wel het meest bijzondere schepseltje wat in je leven was, een kind van jouw kind. En toch moet je door, er zijn voor je kind, weinig plek voor je eigen verdriet. Want ook al mag je kind zien dat jij verdriet hebt, je wilt  haar niet opzadelen met jouw emoties. Haar verdriet gaat boven alles, dus ben je sterk. Ook de buiten wereld gaat zo met dit verlies om…het leven gaat door en is zich niet bewust dat ook jij gebroken bent. En hoe ga je er samen mee om als opa en oma. Blijf je elkaar vinden? Iedereen heeft zijn eigen proces van rouw. Je uit je gevoelens waar je je veilig voelt. Dat kan familierelaties zeer sterk belasten.
Hoe dichter je bij elkaar staat, hoe meer je boven op je eigen pijn, de pijn en de boosheid van de andere voelt. Vraag je niet af wiens fout het is, het is enkel de schuld van de omstandigheden.

Hoe is het nu…..

Opa en oma vinden hun weg en al doet ieder dit op zijn eigen manier. De liefde, het respect voor elkaar zorgt ervoor dat ze elkaar blijven vinden en hierdoor ook dat veilige, warme baken kunnen zijn voor hun dochter en schoonzoon