Het is vrijdagmorgen 15 Juli 2022 Patrick gaat met zijn motorvrienden een weekendje weg. Lekker in de Eifel (Duitsland) toeren. Ik sta op om hem nog even uit te zwaaien.Hij zegt nog:” Jo blijf maar liggen”, maar nee dat wil ik niet. Wij gaan echter bijna nooit zonder elkaar op vakantie dus ik kan het niet laten om hem nog even een fijn weekend te wensen. Om 8.00 uur roept hij naar boven ik ga. Ik loop snel de trap af en geef hem buiten nog een lekker stevige kus. Niet wetende dat dit de laatste kus zou zijn!
“Pas goed op, maak veel plezier en denk af en toe aan ons”, zeg ik hem nog. “Ik denk altijd aan jullie”, zegt hij en daar gaat hij dan. Nog één maal kijkt hij achterom en zwaait naar mij.
Ik ga gewoon mijn ding doen die ik voor deze dag in de planning had. Rond 13.30 uur appt hij nog in de familie app dat hij het ontzettend naar zijn zin heeft en dat het rijden met z’n allen naar de corona tijd weer erg fijn is. Ze hebben net de lunch op het standaard broodje bockwurst. Ik en de kinderen wensen hem nogmaals veel plezier.
Samen met 2 van onze kinderen ga ik eten, de oudste is werken. Na het eten het is inmiddels 18.15 uur en app ik Patrick en zeg;” je zult wel op je eindbestemming zijn?” met een dikke kus smiley.
Patrick appt altijd als hij met de motor ergens naar toe gaat. Ik heb een heel naar onder buik gevoel iets zegt mij dat het niet goed is.
Ik ga met de hond wandelen en op de geluidswal kijk ik steeds op de mobiel, er komen heel wat appjes binnen maar niet van degene waar ik hem van wil hebben. Ik loop erg onrustig en angstig daar boven op de bult er gaan allerlei scenario’s door mijn hoofd.
Als ik thuis kom deel ik mijn angst met één van onze kinderen. “Papa is vast aan het eten met zijn vrienden maar ik bel papa wel, dat doe ik altijd.” De telefoon gaat wel over maar er wordt niet aangenomen. Ook ik probeer vele malen hem te bellen.
De steen onder in mijn buik word alsmaar groter. Tot dat het 20.15 uur is en er staan twee mannen voor de deur het is de politie….
Ik weet genoeg!
